Soms kijk ik thuis filmhuisfilms via Picl. Er gaat natuurlijk niets boven echt boven groot beeld , maar af en toe is het wel een fijn alternatief, en je kunt zorgen dat de inkomsten naar je favoriete filmhuis gaan.
Zo zag ik recent Alcarràs, over een familie in Catalonië, die perziken teelt. Maar er is geen contract op papier, dat de grond hun eigendom is, of dat ze het mogen huren, de jonge landeigenaar wil er zonnepanelen op zetten. Dus ze moeten weg. De laatste zomer.
Een prachtige film ,waarbij de acteurs geen professionals zijn, maar mensen uit de omgeving. De filmmaker kent het leven van zo’n familie door en door, haar familie teelt al generaties perziken in ze bracht er vele zomers door. Mij deed het ook denken aan wat je momenteel in Nederland met de boeren ziet gebeuren, de onzekerheid en het moeten wijken met je bedrijf voor de veranderende wereld.
Toen ik indertijd het boek “Boven is het stil” van deze schrijver las, was het niet alleen het verhaal,wat me aansprak, maar ook zijn beschrijving van het landschap, de natuur en het boerenleven. Niet zo verwonderlijk, de schrijver was een boerenzoon uit Wieringerwaard, ik een boerendochter uit de Wieringermeer, en onze eerste boerderij (helaas afgebrand) lag vlak bij de Wieringerwaard. Qua leeftijd verschilden we ook maar 3 jaar.
Het boek Juni had ik nog nooit gelezen, werd er recent op geattendeerd. Ook dit boek is een en al herkenning, dit speelt zich zelfs af in de Wieringerwaard. Op 17 juni 1969 bezocht koningin Juliana de Noordkop. Via Slootdorp reed ze naar Wieringerwaard. In het boek staat, dat daar niet veel kinderen langs de weg stonden. Toch heb ik met de schoolklassen een keer langs de weg staan wachten met vlaggetje , tot koningin Juliana of prinses Beatrix langs kwam(dat weet ik niet meer) , die alleen maar uitstapte, bloemen kreeg en verder reed, de kant van Wieringerwaard op. Was dat toen?
Het boek begint en eindigt met het bezoek van de koningin, die een kind over de wang aait, wat later die dag verongelukt. De tussenliggende hoofdstukken spelen zich jaren later af, nadat haar ouders met 3 zonen, schoondochter en kleindochter hun huwelijksfeest hebben gevierd. Maar het was geen feest, bracht alleen maar herinneringen boven, waar niet over gesproken werd. De moeder vluchtte de strozolder op, zoals ze vaker deed. Vanuit wisselend perspectief wordt verteld, wat iedereen op deze hete zomerdag doet en denkt. Geleidelijk kom je te weten wat er gebeurd is, hoe men er mee omgegaan is. Het wordt heel traag verteld, veel details van de omgeving, de geluiden, het weer. Voor mij veel herkenning, ken het gebied, herken er mijn jeugd in, tot de naam van stier van het KI station aan toe. Maar ook dat er vroeger over sterfgevallen vaak gezwegen werd. En het verdriet, wat een leven bepaalt. De schrijver heeft zelf een broer verloren , in het boek “ Boven is het stil” was dit ook al een thema.
Ik heb 3 prachtige boeken gelezen, welke ik jullie niet wil onthouden. Ze zijn niet zo dik, je leest ze zo uit, maar zijn alle 3 boeken, om over na te denken en later nog eens te lezen. Maar eerst gaan ze de uitleenbibliotheek in naar mijn wandelvriendinnen.
Van Jessica Au , een Australische schrijfster, las ik “ Koud genoeg voor sneeuw” . Een moeder en dochter, wonend in een westers land (Australië? ), de moeder Chinese van oorsprong, maken op initiatief van de dochter een reis door Australië. De dochter is de verteller, ze heeft helemaal bedacht, waar ze heen wil, wat ze haar moeder wil laten zien. Doet haar hele leven haar best. De moeder gaat mee met de dochter, zit soms buiten op haar te wachten , terwijl de dochter door een museum loopt. Tot een echt gesprek komt het niet. Maar gaande deze reis, tijdens een wandeling, die dochter alleen maakt, verliest ze het gevoel van urgentie, is ze niet meer gehaast, en denkt ze, dat het misschien niet erg is, dat ze niet alle dingen begrijpt, dat het genoeg is om te zien en vast te houden.
Prachtig boek, heb het in een ruk uitgelezen, af en toe even teruglezend . is 2e boek van deze schrijfster, heeft de Novel Prize gewonnen.
Van de Ierse schrijfster Claire Keegan las ik Pleegkind. Dit boekje is verfilmd, ik ken de film niet, maar was genomineerd voor een Oscar. Ik las het in de trein vanuit Antwerpen naar huis, het is heel dun maar prachtig. Een meisje uit een groot gezin wordt naar familie gebracht, waar ze de liefde krijgt, die ze thuis nooit gevoeld heeft. Maar bij dit echtpaar speelt een groot drama, waar niet over gesproken wordt en ze later achter komt . Uiteindelijk moet ze weer naar huis, want moet naar school. Het slot is ontroerend .
De Vlaamse psychiater Dirk de Wachter is behandeld voor uitgezaaide kanker en vertelt over wat troost geeft. Het meeste is in de aanwezigheid van de ander. Maar hij vertelt ook over andere vormen van troost, bijvoorbeeld muziek en kunst. Een mooi boek en zet je aan het denken.
Misschien ben ik nu al naar de mooiste film geweest, die ik dit jaar zal zien. De acht bergen naar het gelijknamige boek van Paolo Cognetti. Wat een prachtige film over de vriendschap tussen 2 jeugdvrienden, over de relatie tussen vader en zoon, over blijven of vertrekken en over de bergen. Een dikke aanrader. Ik raad aan wel te reserveren, dit weekend kon ik terug naar huis en gisteravond was de zaal ook bijna vol.
Ik ga tegenwoordig weer af en toe naar de film bij ons in het dorp.
Zo zag ik op 18 november de film Minari. De Amerikaans Koreaanse regisseur grijpt hierbij terug op zijn familiegeschiedenis. De Amerikaanse droombaan zijn ouders, die zuid-Korea ontvluchtten. Het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van een 7 jarige jongen. Vader heeft een stuk grond gekocht en een stacaravan met als doel om groenten te verbouwen en een beter bestaan op te bouwen. Maar het loopt anders dan gehoopt. Maar er kan ook gelachen worden en is hoop. Prachtige rol ook voor de grootmoeder, die overkomt uit zuid-Korea om bij hen te gaan wonen.
Op 2 december zag ik de Iraanse film Ballad of a white cow. Over een vrouw, moede van 1 kind, waarvan de man ten onrechte tot de dood veroordeeld wordt. Een van de rechters, die het vonnis heeft uitgesproken, heeft enorm schuldgevoel en probeert haar te helpen zonder zijn identiteit prijs te geven. Er ontstaan ook gevoelens tussen de twee. Maar dit kan zo niet blijven. Indrukwekkende film .
Via picl zag ik thuis de film HYTTI NRO6. Over een Russische mijnwerker en een Finse archeologiestudente , die dagenlang een slaapcoupé in een trein delen van Moskou naar Moermansk. Over loslaten van vooroordelen, en mensen die nader tot elkaar komen. Gefilmd in een rijdende trein.
Afgelopen weekend ben ik naar Antwerpen geweest. Het Koninklijk museum voor Schone Kunsten is heropend na een ingrijpende verbouwing, dat wou ik wel eens zien. En Antwerpen is verder ook een heel leuke stad. Ik ging met de trein, lekker makkelijk dacht ik. Onderweg naar Apeldoorn nog een beetje glad, de dag ervoor had het geijzeld. En ja hoor, een uur vertraging met de trein, doordat ik in Amersfoort er uit moest, er was een wissel storing. In de volgende Thalys was geen stoel meer, dus zat ik met een jong koppel op het balkon, was al blij dat ik mee mocht.
Vanaf het monumentale station was het maar een kort stukje lopen naar mijn B&b de Baron in een oud pand. Gastvrij ontvangen en kon mijn spullen direct op de kamer achterlaten. Die was groot, met zitjes, waterbed en giga badkamer. Maar naar later bleek heeft mijn douche thuis een sterkere straal en is het water ook een stuk warmer. Verder prima plek, heel mooie ontbijt kamer, waar je in stijl kunt ontbijten. Alles kerstig versierd, de huiseigenaar is een echte verzamelaar.
Daarna lopend naar het KMSKA , onderweg koffie met wat lekkers. Vervolgens heb ik uren in het museum gebleven . Eerst het oude gedeeelte, wat in oude luister hersteld is. Warme kleuren op de muren, parketvloeren. Vlaamse primitieven, maar de ereplaats is voor Rubens.
Daarna heerlijk gelunched in het restaurant bij het museum. Het lijkt wel of ze in Antwerpen geen gebrek aan personeel hebben in de horeca. Overal werd je gastvrij welkom geheten , en in het Nederlands te woord gestaan, kom daar in Amsterdam eens om.
Daarna naar het moderne deel van het museum. In het oude museum waren binnenhoven, die hebben ze leeggehaald en hierin als het ware dozen laten zakken. Het nieuwe deel van het museum is helemaal wit met een prachtige lange trap. Hier heeft Ensor de ereplaats, maar er is meer. oa de ik schilders, welke ik uit de Fundatie herken, Belgische expressionisten. Mooi.
‘s Avonds gegeten bij Schnitzel. Heeft een bib gourmand, vrij hip. Prima eten, beroerde stoelen voor mij om een hele avond op te zitten ( nadat ik ooit heel hard op het ijs gevallen ben, kan ik niet een hele avond op houten stoelen zitten) en de wijn vond ik niet geweldig.
Zaterdagmorgen ben ik na het ontbijt eerst naar de Carolus Borromeus kerk geweest, een en al pracht en praal, veel Rubens. De altaarstukken komen in zo’n kerk prachtig tot hun recht,
Daarna door naar de kathedraal. Rondgelopen, zitten kijken naar de enorme schilderijen, weer van Rubens.
Rond gelopen over de Grote Markt, waar kerstmarkt was. Dat kon me niet boeien, en het was gelukkig daar ook niet zo druk. de Vlaaykensgang was zelfs heel rustig.
Daarna heerlijk geluncht bij Bourla, een tip van mijn gastheer. En als ik Belgie ben natuurlijk ook een keer garnalenkroketten. Fijne sfeer.
Als je van de films van Harry Potter houdt, moet je ook een kijkje nemen in de Nottebohmzaal van de Erfgoedbibliotheek Henri Conscience . Je waant je in een andere wereld.
‘s Avonds ging ik naar een recital in de Koningin Elisabethzaal, 2 Koreaanse musici, de een op viool, de ander op cello, die het concours dit jaar of eerder gewonnen hadden met 2 pianisten,die hen begeleiden. Mooie muziek, prachtige acoustiek. Daarna lekker lezen en uitrusten.
Zondag na het ontbijt lekker rond gelopen. Je kunt ook overal fietsen of stepjes huren, maar dat heb ik niet gedaan. Helaas heb ik tegenwoordig last van mijn knie, toch wat artrose, waardoor ik minder lange afstanden kan lopen en wat vaker moet pauzeren. Tijd voor koffie dus. Of een stoel in een boekwinkel, ging met 4 boeken de deur uit. ( de groene waterman, heerlijke winkel)
Het was mooi wandelen door de wijk Zurenborg en over de Cogels-Oselei met de prachtige art nouveau huizen. Daarna door de Joodse buurt, waar je overal orthodoxe joden ziet lopen. De buurt waar de podcast De kunst van het verdwijnen zich afspeelt.
Tot slot liep ik richting Museum aan de Stroom om vanaf het dak naar de stad te kijken.
Natuurlijk nam ik wat mee naar huis, boeken, bonbons en een roggeverdommeke en chocoladebrood van bakker Goossens, vaste prik om daar langs te gaan, zo lekker.
Vlotte thuisreis en gelukkig net voor de ijzel thuis. Maar wel Corona opgelopen, in de trein? Volgende middag licht verkouden, test negatief. Maar de nacht van maandag op dinsdag wat meer last en positief getest. Dus thuis werken maar en iemand anders deed mijn kerstboodschappen.
Ik zat thuis te werken en schrok me rot, er vloog een vogel met een enorme klap tegen de ruit. Buiten lang een bewusteloze sperwer. Ik zag hem nog ademen, heb hem rustig laten liggen. Toen ik 10 min later weer ging kijken, kreeg ik niet de kans een foto te maken. Hij zat al weer overeind en vloog direct weg. Heb hem niet weer terug gezien, terwijl er wel heel veel vogels in de achtertuin zitten te snoepen van de sier appeltjes en de pindakaas.
Op 3 december naar een mooi concert geweest in de Grote kerk in Zwolle. We konden dicht bij parkeren , die afstand kan Hans net lopen. Buiten overal feestverlichting. Prachtig concert, intieme setting, we zaten om het ensemble heen.
Sjacco, onze locale topbloemist, heeft het kasteel weer gedecoreerd. Na mijn werk in Arnhem even langs gereden. Het zag er weer prachtig uit. Helaas mocht je binnen geen foto’s maken. Maar met deze foto krijgen jullie toch een idee van de pracht en praal.
Wat een prachtige dag om te wandelen. Het was mistig en had gevroren, dus rijp. Nera en ik bleven foto’s maken en liepen dus vrijwel steeds op afstand van Tonny en Nera.
We begonnen weer in Gouda, met trein en bus terug naar de rand van de stad, waarna we via Haastrecht en Vlist naar Schoonhoven liepen. Daar uiensoep gegeten bij de Waag, en door het stadje gelopen. ‘s Avonds was het Zilverstad, maar zo lang hebben we niet gewacht. Wel de kerststallen in de kerk bekeken en allemaal wat gekocht in een van de leuke kleine winkels met aardig personeel. Toen nog weer een lange reis naar huis. Volgende etappe is in februari, dan is het al weer langer licht.
Er is weer een mooie expositie in Laren in het Singer museum , dus weer die kant op. Ik citeer even van hun website:
De Nieuwe Vrouw vertelt het verhaal van veranderende maatschappelijke posities van vrouwen, gereflecteerd in de Nederlandse kunst vanaf eind 19de eeuw. In de schijnwerpers staan vrouwen die de barricade op gaan, nieuwe werkvelden betreden, meesterwerken scheppen, collecties aanleggen, een sigaret opsteken, met hun korte (of lange) coupe flaneren of op de fiets springen. Vrouwen die – keer op keer – tornen aan de ideeën van wat typisch ‘vrouwelijk’ of ‘mannelijk’ is, die met conventies breken en grenzen verleggen.
Lekker met de trein een dag naar Leeuwarden, er was weer een mooie tentoonstelling in het Fries Museum over de middeleeuwen in Friesland, wat toen veel uitgestrekter was dan heden ten dage. De vele kloosters, de Friese vrijheid, de vetes. Een boeiende tentoonstelling en prachtig vorm gegeven.
Met Giny uit eten geweest bij restaurant Aroma in Vaassen en vooraf de glas tentoonstelling bekeken in kasteel de Cannenburgh en koetshuis. Het was echt prachtig. Margriet Pleiter, de organisator, stopt er mee, maar het is te hopen dat het overgenomen wordt door iemand anders.
Na een korte wandeling streken we neer bij restaurant Aroma, gelokaliseerd in het pad , waar voorheen restaurant de Leest zat. We bleken de enige 2 lunch gasten te zijn. Alle aandacht dus van kok en gastvrouw. Heerlijk gegeten, bijzondere gerechten, zag er ook prachtig uit. Het is alleen wel behoorlijk aan de prijs.
We hadden een fijne dag. Ons volgende uitje staat al weer gepland, in januari naar Haarlem voor Hockney in het Teijlers en ook weer lekker lunchen.
Na de excursie op de zuid Veluwe nog even langs Bussloo, waar de inktviszwam waargenomen was. Vorig jaar had ik hem daar niet gevonden, maar nu wel. en inktviszwam men waren er ook weer. Prachtig.
Ik wil graag eens mooie foto’s maken van wild, ik hoopte dat dat zou lukken door met deze excursie mee te gaan.
Nou niet gelukt, enige zoogdieren , die we zagen waren een wild zwijn tussen de varens en een eekhoorn. De excursie begon ook te laat (8 uur) , en het was geweldig mooi weer en zaterdag, dus druk in het bos. Maar wel prachtig, daar op landgoed Beekhuizen en het Herikhuizerveld.
Wat alles goed maakte, was dat we op 2 plaatsen een middelste bonte specht zagen. Ik weet nu, dat ik die in eikenbossen moet zoeken. Nu nog een betere vogel. Ook een ijs vogel gezien. Fijne ochtend .
Ik ben mijn blog gestart bij web-log. Omdat Sanoma er mee ging stoppen, is dit verhuisd naar wordpress. Helaas is het niet gelukt de oude foto's mee te verhuizen. Af en toe voeg ik handmatig nog wat toe, maar het is te veel werk om dit bij alle berichten te doen. Dus helaas...
OP PAD, weblog van Klaske de Jong 