Glaskunst in de Cannenburch
Vandaag de jaarlijkse Glaskunst tentoonstelling in kasteel de Cannenbuch in Vaassen bezocht. Werk van bekende kunstenaars en van studenten aan de Rietveldakademie.
10 mrt
Mooie film: le pot au feu
Via picl deze film bekeken. Over de vermaarde fijnproever Dodin Bouffant en zijn kokkin en geliefde Eugenie. Met prachtige lange scènes, waarin maaltijden bereid worden en van het eten en de wijn wordt genoten. Waarin Dodin besluit voor een prins, voor wie hij moet koken, een pot au feu te koken ipv zo ontzettend veel gangen, als de prins gewend is. En tevens een liefdesdrama met ontroerend einde. Prachtige film. De hoofdrolspelers Juliette Binoche (zag haar eerder oa in Bleu, Blanc, Rouge) en Benoît Magimel hebben ook in het echt een relatie gehad. Regisseur is Trần Anh Hùng. De film was de Franse inzending voor de Oscars. Ik moest bij deze film denken aan Babettes feest, ook zo’n prachtige film over eten.
Wandelen over landgoed Tongeren
Woensdagochtend probeer ik mee te wandelen met een stel vrouwen, de ene week vanuit Vaassen met soms daarna koffie bij Maarten bij kasteel de Cannenburgh, de andere week vanaf de Berghoeve bij Wisselse veen en landgoed Tongeren . Deze keer was het mistig, wat een prachtig sfeerbeeld geeft.
Gelezen: “Waar gezongen wordt” door Shula Tas
Dit was het tweede boek, wat ik gelezen heb voor de lees groep, waar ik me bij aan gesloten heb. Kende de schrijfster niet, gelukkig niet zo’n dik boek als de vorige keer. De schrijfster heeft conservatorium gedaan, maar treedt nu niet op als musicus, doet presentatie klussen en maakt programma’s. Dit boek, haar literaire debuut, gaat over een vrouw, gestopt is met zingen, net als haar grootmoeder, die in het concentratiekamp zong, maar daarna niet meer, ze ging wel schilderen. De hoofdpersoon is sinds kort gaan samenwonen, moet in haar woning ruimte maken voor haar vriend. Op zolder staan spullen van haar kort achter elkaar overleden ouders. Ze laat alles door haar handen gaan, ruimt op, maar verdiept zich ook in haar Joodse achtergrond. Haar vader was een beroemd psychiater, ouders hadden afstand genomen van het Joodse geloof. Ze vindt een lied, geschreven door haar grootmoeder, past hier wat dingen in aan , en zingt weer. En waar gezongen wordt is leven
Het is een dun boekje, wat je zo uit hebt, maar wat uitnodigt tot nadenken en herlezen. Is alles autobiografisch, of ook deels fictie? Heeft ze echt vuilniszakken vol papier in de Amstel gegooid, zoals Joodse vrouwen hun jaszakken binnenste buiten keerden bij de Amstel na dienst in de synagoge om al hun zonden in de rivier te werpen.
3 mrt
65
Ik vier mijn verjaardag om de 5 jaar met wat familie en of vrienden. De andere jaren sla ik over. Toen ik 50 werd heb ik het echter met wat meer mensen gevierd, met een wandeling en feestelijke lunch. Nu werd ik 65 en dat is toch een bijzonder getal, vroeger ging je dan met pensioen. Nu gaat mijn aow in bij 67, en of ik dan stop met werken moet ik nog maar zien. Het was wel weer tijd voor een feestje.
Het decor was deze keer kasteel de Haere bij Olst. Eerst koffie met taart, toen een wandeling van ca 5 km. Daarna sloten meer mensen aan, en genoten we van een Veluws winter buffet. Het was erg lekker en vooral erg gezellig. Leuk dat vrienden en familie, die elkaar niet allemaal kenden, elkaar nu ontmoetten. Velen zijn al boven de 70, ik moet misschien maar niet weer 15 jaar wachten.
Passie voor Bach: café Zimmerman
Weer genoten van mooie muziek van Bach door het ensemble Himmelsburg. Deze keer niet met Carla Leurs, maar met Birthe Blom op solo viool. Had nog nooit van haar gehoord, maar speelt prachtig. Deze keer was het muziek, zoals deze geklonken heeft in café Zimmerman in Leipzig, het koffiehuis waar Bach met een orkest met muziek studenten, goede amateurs en zijn oudste zonen speelde. Onder andere zijn wereldse cantates en concertante muziek.
Goede series
Via NPO start heb ik een paar goede series gezien. Ik vind het aanraders
Best Interests, over een gezin, waarvan de jongste dochter spierdystrofie heeft en de ouders voor de moeilijke keuze komen te staan: stoppen met behandeling of niet. Het drijft hen uit elkaar, terwijl beide het beste met hun dochter voor hebben. Hun andere dochter wordt vergeten. Tot slot komt het tot een rechtszaak. Heel goed geacteerd.
Mr Bates vs the Postoffice , over een schandaal in Groot Brittannië wat te vergelijken is met het toeslagenschandaal bij ons. Honderden postkantoorhouders worden ten onrechte beschuldig van fraude en diefstal, terwijl het probleem in het gebrekkige computersysteem ligt. Maar Mr Bates gaat er tegen in en na jaren krijgen ze gelijk.
26 feb
Valencia
Vorige week op stedentrip naar Valencia met Giny. Een erg leuke stad met oude centrum met middeleeuws stratenpatroon, waardoor je moeite kunt hebben om je te oriënteren en iets soms veel dichterbij is, dan je denkt. maar ook de stad, waar ze de rivier Turia omgeleid hebben en van de rivierbedding een park gemaakt hebben, waar je kunt fietsen, wandelen, hardlopen en recreëren. In dit park futuristisch gebouwen van de architect Calatrava. Een stad met veel restaurantjes, waar je tot middernacht pinxtos kunt eten. Het strand is op fietsafstand. Genoeg te doen dus.
We arriveerden op woensdagavond. Ons hotel was midden in het centrum. Die avond lekker pinxtos gegeten, tapas met een stokje. Na afloop tellen ze de stokjes en dat bepaalt, hoeveel je betaalt. Daarna nog even op zoek naar de kathedraal, die we eerst niet konden vinden, maar vlak bij ons hotel lag. De volgende dag zijn we er in geweest, er was een dienst gaande, dus kerk beperkt open voor toeristen. De lampen waren niet overal aan. De heilige graal hebben we dus niet gezien.
Giny had een boekje met wandelingen mee. Donderdag liepen we een route door het centrum. Het was soms wat lastig oriënteren, later kwamen we er bijv achter, dat de Mercado Central vlak bij ons hotel lag .
Vlak bij deze overdekte markt is het gebouw Lonja de la Seda, het 15e eeuwse beursgebouw van de zijdehandelaren. Unesco Wereld erfgoed. In een foto kon ik de pracht van de pilaren niet vangen, maar hier is een poging.
In de tuin sinaasappelbomen.
De kerk van Sint Nicolaas van Bari en Sint Petrus martelaar dateert uit de 13e eeuw, is later in gotische stijl verbouwd en vervolgens is het interieur tussen 1690 en 1693 bedekt met barokke schilderingen over het leven van de heiligen. Ze noemen het wel de Sixtijnse kapel van Valencia. Nou, die vond ik toch veel mooier, maar bijzonder is de kerk zeker.
Er zijn nog een paar oude stadspoorten overgebleven.
Ook zie je regelmatig muurschilderingen.
De botanische tuin hadden we meer van verwacht, al waren de cactussen prachtig. Het is natuurlijk ook winter, er bloeide niet zo veel.
Je begrijpt, dat lekker eten een belangrijk onderdeel was van deze stedentrip. ‘s Ochtends een goed ontbijtbuffet in ons hotel Petit Plaza de la Reina. Rond een uur of 2 uitgebreid lunchen. Het lekkerste deden we dat in Blanqueries, een restaurant met bib Gourmand. Betaalbaar en erg lekker. ‘ s Avonds rond 21 uur aan de tapas.
Er zijn veel gebouwen uit begin 20e eeuw in art nouveau stijl. Veel keramische tegels. En natuurlijk sinaasappels. Bijv. het Estacio del Norte naast de stierenvechters arena .
De Mercado de Colon is nu in gebruik voor horeca
En zo liepen we de hele dag door de stad. We bezochten ook nog het IVAM, Instituut voor moderne kunst. Dit sprak ons niet aan. Hetzelfde hadden we met Rufaza, een zgn hippe wijk. Zijn we te oud, dat we niet zo veel aan deze wijk vonden? Of hadden we er ‘s avonds moeten komen? We zagend al lopend vanuit die wijk ineens wel enorme rookwolken. De volgende dag lazen we, dat er 2 flatgebouwen verwoest waren door brand met veel slachtoffers.
De vrijdag bezochten we het 9 m lange Turiapark in de voormalige rivierbedding (de bruggen zijn er nog; veel Europese kanaries gehoord ) met de Ciudad de las Artes y de la Ciencias, ofwel de stad van kunsten en wetenschappen. Het is een ontwerp van Santiago Calatrava met meerdere gebouwen , welke icoon zijn geworden van de stad.
Het operagebouw, Palau les Arts, bezochten we ook van binnen met een rondleiding. Ook dit gebouw is ontworpen door Calatrava. 2 prachtige zalen voor voorstellingen. Helaas waren ze niet aan het repeteren, en mochten we van de concertzalen ook geen foto’s van het podium maken, omdat er een evenement werd voorbereid. Jammer genoeg was er geen opera voorstelling tijdens ons verblijf, anders had Giny haar eerste opera kunnen bijwonen.
We zijn door het park verder gelopen, en toen richting haven wijk. Daar ergens wat gegeten bij een restaurant aan het water. Het eten was hier minder goed dan de dag ervoor.
Een stukje over de boulevard langs zee gelopen, daarna de metro om het Museo de Belles Artes te bezoeken. Ook dit museum viel ons tegen. Het was een ouderwets museum, schilderijen chronologisch opgehangen, weinig bordjes in het Engels ( wel castillaans en Catalaans) , geen voor ons bekende schilderijen. Geen foto’s gemaakt, dat zegt genoeg. Terug gelopen via kathedraal naar ons hotel, even de benen rust geven en daarna in een wijnbar/restaurantje hapje eten. Erg lekkere wijn
De volgende dag gebruikten we de gratis hotel fietsen om naar natuurpark Albufera te gaan. Het is vlak terrein, maar waaide erg hard en af en toe moet je een steile brug over. Ik miste op mijn kraak fiets de trapondersteuning, waar ik aan gewend ben geraakt wel. We fietsten een stuk langs het strand.
We stopten in El Palmar en gingen op zoek naar koffie. Overal restaurantjes, maar het was nog te vroeg voor eten. Uiteindelijk vonden we een straat met meerdere barren , waar fietsers zaten. Daarna zijn we terug gefietst, een iets andere route. Van het natuurgebied Albufera hebben we dus niet zo veel gezien. Er was ons verteld, dat we daar paella moesten gaan eten, dat hebben we dus ook niet gedaan . Het was er te vroeg voor, het was erg toeristisch.
We gingen dus maar weer lekker eten in de stad na eerst nog weer rondgelopen te hebben. Eerst nog een klein hapje bij een bakkertje, daarna heel late lunch. Avondeten sloegen we over.
Ik was wel blij, dat we deze dag minder gelopen hadden, voelde mijn knie behoorlijk. Even rustig lezen op de kamer was me dus welkom. Giny had natuurlijk nergens last van, die ging nog even stuk lopen. Daarna zijn we nog samen naar het keramiek museum om de hoek van ons hotel geweest. Prachtig portaal .
Daarna in een cocktailbar tegenover ons hotel nog een wijntje gedronken en relatief op tijd naar bed. de volgende ochtend 7 uur ontbijt, met de metro naar vliegveld en terug naar huis met goede herinneringen aan een gezellige en leuke stedentrip. We zijn er echt even uit geweest. Het was ook heel fijn om na maanden van bijna dagelijks regen in Nederland de zon te zien, al was het minder warm, dan ik verwacht had. Dat kwam door de harde westenwind. Maar de eerste dag
Frisse wind, impressionisme van het noorden
Op deze regenachtige dag ging ik naar het museum: “ Frisse wind, impressionisme van het noorden” met schilderijen van Nederlandse, Duitse en Deense schilders in museum Singer Laren.
Heb me weer gelaafd aan mooie kunst en goede koffie met engadiner notentaart.
Deze keer niet de tuin in, het regende, maar je kon er wel een blik op werpen door het raam.
Naast de tijdelijke tentoonstelling natuurlijk ook even naar de vaste opstelling. Wat hangt er veel moois, waaronder deze Sluijters
Waar je , als je in het museum bent, zeker ook even naar moet kijken, is de seascapes van Jochen Hein. Ga er tegenover zitten en je hoort de zee. En als je er dan met je neus boven op gaat staan, verbaas je je, hoe iemand dit kan schilderen.
Powder her face door de reisopera
Vrijdag naar opera geweest, Powder her face , door de Reisopera. Bijzondere voorstelling, over het leven van de hertogin van Argyll, en het seksschandaal rond haar scheiding in 1963, waarbij haar man als reden opgaf , dat ze het met meerdere mannen deed, waarbij hij polaroidfoto’s als bewijs aanvoerde. De opera uit 1995 van componist Thomas Adès bracht bij de premiere ook een schandaal teweeg door het voorkomen van sexuele handelingen, oa de pijpopera.
Het is een maatschappij kritische opera, over de dubbele moraal voor mannen en vrouwen ( m.n. mbt sexuele moraal) en het publiek wat geniet van schandalen. We vonden het een boeiende opera, goed gespeeld en gezongen en zag er prachtig uit.
Song of the dark forest
Op 1 februari 24 woonden we de voorstelling “Song of the dark forest” in het Spiegel theater in Zwolle bij. Het is voorstelling van Scapino Ballet en Opera 2Day, waarvan de ontwikkeling gestart is voorjaar 22 als gevolgd na de inval van Rusland in Oekraïne. En daarna brak er op nog meer plaatsen geweld uit.
De voorstelling is lastig te beschrijven, eigenlijk zou je hem 2x moeten zien. Verschillende muziekstukken van Russische componisten over wat oorlog met mensen doet worden gespeeld door het Doelen Ensemble en gezongen door de Oekraïense zanger Andrii Ganchuk. Wat een geweldige stem, hij draagt de voorstelling, is de hele tijd op het toneel. Hiernaast is het ook ballet, meerdere jonge choreografen hebben een deel voor hun rekening genomen. Naast dansers ook nog figuranten . Soms vond ik de dans storend, leidde mij te veel af van de muziek, die ik indrukwekkend vond (ben niet bekend met Russische liedkunst) Toen we na de voorstelling nog even napraatten met een glas wijn, bleek dat een ander de muziek bijna niet gehoord had, meer gekeken had naar het ballet. Sommige dingen in het decor snapten we ook niet, bijv waarom hing er een hobbelpaard in de lucht. Toen ik het programmaboekje bekeek, was dat de tekst van een van de liederen.
We waren dus niet onverdeeld positief over de voorstelling, maar hadden het zeker niet willen missen.
Het laatste wat gespeeld werd was het Adagio uit Prayer for Peace van Sergey Akhunov. Oh als er toch eens vrede zou komen op de wereld.
Volgens mij werd dit ook een keer eerder gespeeld bij een concert in Zwolle niet zo lang na de inval van Rusland in Oekraïne, ik weet alleen niet meer, wie toen de uitvoerenden waren.
Gelezen: Kruispunt van Jonathan Franzen
Ik heb me aangesloten bij een leesclub bij ons in het dorp. Nu ik weer wat minder ga werken, heb ik meer tijd. Ze maken gebruik van leeswijzers van Senia, maar lezen ook wel andere boeken. Ik ga eens een jaar kijken hoe het bevalt. Doel is ook eens andere boeken te lezen, dan ik zelf zou uitkiezen en er wat dieper op in gaan.
Het boek wat deze keer gelezen werd is Kruispunt van de Amerikaanse schrijver Jonathan Franzen. Ik had nog nooit wat van hem gelezen, en zou dit boek zelf ook nooit gekozen hebben: te dik, soms erg lange hoofdstukken en leest niet gemakkelijk. Het gaat over een gezin, waarbij ieder op een kruispunt in zijn of haar leven staat en het gezin uiteindelijk uit elkaar valt. Het boek bestaat uit 2 delen, Kerstmis en Pasen, waarbij binnen die delen de verschillende hoofdstukken steeds vanuit het perspectief van een van de familieleden is, niet alleen heden, ook terugkijkend.
Het speelt in de 70er jaren, de hippietijd. De vader is een hulppredikant. Geloof is een van de thema’s . Veel dialogen. goede psychologische karaktertekening. Goed tijdsbeeld.
Toen we het boek gingen bespreken, had ik het nog niet uit, en daar was ik niet de enige in. Het boek heeft heel goede recensies, maar is voor mij niet direct een aanrader. Ik heb mezelf opgedragen het uit te lezen, dat is gelukt, maar ga het niet herlezen. Echter het is “best wel een goed boek” . Alleen niet mijn soort boek. Ik houd meer van de Scandinavische schrijvers, die met veel minder woorden meer zeggen. Boeken van Amerikaanse schrijvers zijn wel vaker zo omvangrijk, naar mijn ervaring.
Een van de dames in mijn wandelgroep houdt van moeilijke dikke boeken, ik ga haar vragenronde ze het wil lezen en dan mag ze het houden of doorgeven.
Wandelen en culinair genieten
Gisteren met Corné en Giny het Hoenwaardse pad gelopen en daarna vorstelijk geluncht bij Brass Boer Thuis in Zwolle.
Dit pad liep eerder met Tonny, toen liepen we het Assenraderpad op dezelfde dag . Nu moesten we op tijd in Zwolle zijn, waar het carnaval los barstte. Om zeker te zijn, dat we op tijd waren, een klein stukje afgesneden.
Het is een afwisselende route. Het eerste stuk met links de Hoenwaarden rechts de Wiessenberger Kolk.
Het Apeldoorns kanaal oversteken bij een sluis, langs de golfbaan, door een villabuurt en vervolgens het bos in met sprengen en beken, over landgoed Molecaten.
We kwamen langs een Spieker, daar werd vroeger graan opgeslagen.
Hier dicht bij de Spaanse graven, een verdedigingswerk van de Spanjaarden uit de tachtigjarige oorlog.
Langs Molecaten, met hier vlak bij een watermolen en uitspanning terug richting Hattem .
En daar liepen we nog weer even langs het water om weer bij de parkeerplaats uit te komen. De ooievaar zat al op het nest.
In Zwolle gingen we lunchen bij Brass Boer Thuis, een van de restaurants van Jonnie en Therėse Boer. Het was erg lekker en bijzonder.
Zes gangen en een amuse. 😋
Daarna nog even naar Waanders (die tegenwoordig van der Velde heet) om een boek te kopen (Schemerlicht van Jaap Robben). Ik had nog een boekenbon, dit boek gaan we met de leesclub lezen en het schijnt erg mooi te zijn. Ben benieuwd.
28 jan
Koffie en Klassiek
Vandaag weer naar een koffieconcert in Odeon. Na de koffie met heerlijk taartje(de keuze was reuze) prachtige muziek door het Alma Quartet, deze keer aangevuld door een lid uit de muzikale familie den Herder. Zij speelde mee met het quintet wat Schubert vlak voor zijn dood afrondde, maar nooit heeft horen uitvoeren. Prachtig, vooral het tweede deel vind ik erg mooi. Heb het zelf ook thuis, dus nog een keer beluisterd. En even wat opgezocht met google. Ik hoor in 4e deel Hongaarse invloeden, wat klopt. En 2e deelnis inderdaad uit geciteerd in een aflevering van Morse.
Passie voor Bach
20 januari weer een concert in de serie passie voor Bach in de grote Kerk in Zwolle door ensemble Himmelsburg, deze keer met met hobo, sopraan en bas-bariton. Muziek van Graupner, Bach en Buxtehude. We hebben weer genoten. 2 maart hoen we er weer bij te zijn.
Op zoek naar de Velduil
Vandaag met “dagje in de natuur” op excursie naar de Peazummelannen in de hoop een velduil te zien. Toen ik me opgaf wist ik nog niet, dat het 3 maanden lang zou regenen. De muizen hebben dus droger terrein opgezocht, er was in dit gebied spaarzaam een velduil gezien, alleen vandaag niet.
Had gehoopt dan in elk geval ijsgorzen en sneeuw gorzen te zien, maar helaas. Onderweg regende het zachtjes, de eerste tijd tijdens de excursie was het grijs maar droog, later begon het weer te motregenen.
We besloten ook nog even naar Eeltjemar te gaan, daar was de vorige dagen een velduil gezien, maar het begon toen echt te regenen, dus ik heb niet lang rondgekeken.
Leukste waarnemingen: echt goed kanoeten gezien, een paarse strandloper, en (in de verte , via de telescoop van onze gids) een smelleken en een slechtvalk. Onze gids had minder kennis dan de gids, welke mee was met mijn excursie en reis van Birding Breaks. En ook een minder goede telescoop qua vergroting. Maar heb wel een leuke dag gehad, al was het een eind rijden. Later nog maar eens terug, want je schijnt hier echt vaak veld uilen te kunnen zien.
7 jan
Van Gogh aan de Seine
Vanochtend even naar het van Gogh museum in Amsterdam, waar een tentoonstelling was met werken van van Gogh, Bernard, Signac, Seurat en Angrand, wat ze schilderden langs de Seine, waar de industrie in opkomst was, maar ook de parijzenaars recreëerden aan het water. Ze ontdekten nieuwe manieren van schilderen, bijv het werken met stippen of streepjes, en andere onderwerpen. Mooie werken, maar vond het een minder mooie tentoonstelling dan die van de laatste dagen van Van Gogh in Auvers sur Oise, die ik eerder zag. Daar was ik toen ook wel heel diep van onder de indruk. Je mocht nu geen foto’s maken, daarom maar een van de site van het museum. #vangogh
Rondom Hill
Boeiende expositie in museum More Gorssel met tekeningen van CF Hill (psychiatrisch patient) en hierdoor geïnspireerd werk van Tal R en Mamma Andersson
Filmtip: Unruly
Wat een vreselijke film is dit , in de zin van dat ik er buikpijn van heb en kaakpijn. Unruly betekent onhandelbaar. De film speelt in 1933, een 17 jarige Deense vrouw ontsnapt aan de sleur van een naaiatelier door te gaan dansen op jazzmuziek, mannen vinden haar aantrekkelijk en vice versa. Ze wordt als losbandig gezien, en op een dag staat de kinderbescherming op de stoep bij haar armlastige moeder. Die wordt uit de ouderlijke macht ontzet en haar zgn immorele dochter wordt onder het mom van zwakzinnigheid naar een heropvoedingskamp op een eiland gestuurd, waar alleen maar vrouwen wonen, die tot keurige en gehoorzame vrouwen worden gedrild, vrijwel zonder kans daar weg te komen. Maar Maren verzet zich.
Het verhaal is gebaseerd op ware feiten. Op het eiland Sprogø werden van 1923 tot 1961 zogenaamd losbandige vrouwen opgesloten en in veel gevallen gedwongen gesteriliseerd, als quasi-humaan alternatief voor de gevangenis.
De film deed me denken aan de Noorse film “King of devils island” , hier draait het om jongens, kleine crimineeltjes, die ook op het rechte pad gebracht moeten worden. Daar was sprak van mishandeling en misbruik. De beelden hier zijn heel anders, juist idyllische omgeving met mooie tuin, netjes gedekte tafel etc, maar geestelijke mishandeling en gedwongen isolatie met onrustbanden en drogering .
Ik kan op deze oudejaarsavond wel iets vrolijks gebruiken. “De beentjes van Sint Hildegard” komt weer op tv. ik zag deze film al 2x, maar denk dat ik hier naar ga kijken als tegenwicht tegen alle gruwelen, die zich in de wereld afspelen en het geknal buiten.
OP PAD, weblog van Klaske de Jong 