Gelezen: “Waar gezongen wordt” door Shula Tas

Dit was het tweede boek, wat ik gelezen heb voor de lees groep, waar ik me bij aan gesloten heb. Kende de schrijfster niet, gelukkig niet zo’n dik boek als de vorige keer. De schrijfster heeft conservatorium gedaan, maar treedt nu niet op als musicus, doet presentatie klussen en maakt programma’s. Dit boek, haar literaire debuut, gaat over een vrouw, gestopt is met zingen, net als haar grootmoeder, die in het concentratiekamp zong, maar daarna niet meer, ze ging wel schilderen. De hoofdpersoon is sinds kort gaan samenwonen, moet in haar woning ruimte maken voor haar vriend. Op zolder staan spullen van haar kort achter elkaar overleden ouders. Ze laat alles door haar handen gaan, ruimt op, maar verdiept zich ook in haar Joodse achtergrond. Haar vader was een beroemd psychiater, ouders hadden afstand genomen van het Joodse geloof. Ze vindt een lied, geschreven door haar grootmoeder, past hier wat dingen in aan , en zingt weer. En waar gezongen wordt is leven

Het is een dun boekje, wat je zo uit hebt, maar wat uitnodigt tot nadenken en herlezen. Is alles autobiografisch, of ook deels fictie? Heeft ze echt vuilniszakken vol papier in de Amstel gegooid, zoals Joodse vrouwen hun jaszakken binnenste buiten keerden bij de Amstel na dienst in de synagoge om al hun zonden in de rivier te werpen.