De kunst van doodgaan

Recent overleden 2 bekende dichters, Gerrit Komrij en Rutger Kopland.

Komrij ken ik vooral als markant criticus en samensteller van de bloemlezing met nederlandse poëzie. Ik heb 2 prozawerken van hem in de kast staan, geschreven over Portugal waar hij woonde. Zijn eigen gedichten ken ik eigenlijk niet zo, moet er nog eens van komen.

Van Rutger Kopland, tevens psychiater, heb ik een verzamelbundel met gedichten van 1996-1999 en de bundel “Een man in de tuin”uit  2004  in huis. Ik houd erg van zijn poëzie, zijn  observaties van natuur (vooral het gebied van de Drentse Aa) en gemoedstoestanden. Prachtige gedichten. Zijn gedicht over “Jonge sla” kennen de meesten wel. Ik wil een ander gedicht met jullie delen, het gedicht “De kunst van doodgaan” uit zijn bundel “Een man in de tuin”.

DE KUNST VAN DOODGAAN

Als het zover is-zal ik dan eindelijk
weten wat dat is, doodgaan
jezelf verlaten en weten
dat je nooit terugkeert

soms wanneer ik het koraal hoor
Nun komm’ der Heiden Heiland
doorstroomt mij een vermoeden van
onontkoombaar verlies –
maar wat geeft het

bij het zien van een uitzicht over bergen
een verte, die verdwijnt in zichzelf
kan ik worden bevangen door een huiver
voor de eenzaamheid die wacht –
maar wat geeft het

er is wel eens zo’n avond dat over het gras
in de tuin het mooiste licht strijkt
dat er is: laat laag licht
en dat ik denk: dit was het dus
en het komt nooit meer terug –
maar wat geeft het

ik hoop dat dit het is want ik ben bang
dat het anders zal zijn

Rutger Kopland uit de bundel “Een man in de tuin” uit 2004