De Vía de la Plata deel 1: van Sevilla naar Salamanca

Jacobus (Santiago in het Spaans, of Saint Jacques in het Frans) was met zijn broer Johannes en Petrus één van de eerste discipelen van Jezus. Hij zou gepredikt hebben in Spanje, in Jeruzalem de marteldood zijn gestorven, waarna zijn stoffelijk overschot per boot teruggevoerd zou zijn naar Gallicië. Rond 830 zou een herder het door een ster aangewezen graf gevonden hebben. Op dit sterrenveld (campus stellae) is later de kathedraal van Santiago de Compostella verrezen. Steeds meer pelgrims begonnen een bedevaart naar het graf van de apostel te maken. Vooral in de middeleeuwen was het erg populair, maar ook de laatste jaren gaan steeds meer mensen op pad.

Er leiden meerdere routes naar het graf van sint Jacobus. Al eerder liep ik de route vanaf le Puy in Frankrijk naar Saint Jean Pied de Port aan de voet van de Pyreneeën en vervolgens via de Camino Frances naar Santiago de Compostella. Dit in 2000-2002. Nu wilde ik het eerste helft van de route vanaf Sevilla belopen, Via de la Plata geheten, een route van totaal ca 1000 km. Deze route volgt grotendeels het traject van de Calzada Romana, waarlangs de romeinen vanaf 200-500 door Spanje marcheerden. De arabieren noemden deze geplaveide weg later Balata, de spanjaarden maakten hier Via de la Plata van, wat toevallig zilverroute betekent, maar niets met zilvertransporten te maken heeft. Deze route werd vervolgens in de middeleeuwen door pelgrims gebruikt.

De Via de la Plata is op dit moment gelukkig nog een stuk rustiger dan de Camino Frances, welke zeer druk belopen is. In 2008 bereikten er 98.729 mensen over de Camino Frances Santiago de Compostella, over de Via de la Plata waren dit er slechts 5104 (wel bijna 1000 meer dan in 2007). De meeste mensen, die de Via de la Plata belopen, hebben al 1 of meerdere tochten naar Santiago de Compostella afgelegd. Sommigen zou je zelfs beroepspelgrims kunnen noemen, die gaan bijna elk jaar. Het merendeel is 50+ (pas gepensioneerden zijn hierbij in de meerderheid), verder is er ook een groep jongeren zonder kinderen. Soms leggen mensen de tocht af, als overgangsritueel, om iets te verwerken, of omdat ze zoekende zijn in het leven. Een grote groep raakt echter gewoonweg verslaafd aan de magie van de Camino, of Chemin, zoals de fransen zeggen. Ik denk dat ik wel kan zeggen, dat ik daar inmiddels ook bij hoor. Het was nu mijn 4e keer, dat ik zo een aantal weken liep, maar ik wil dit elk jaar wel een keer. En gelukkig zijn er nog genoeg routes over.

Wat zo heerlijk is van het lopen van de Camino, is het onbezorgde leven in het hier en nu. Je hoeft alleen maar te lopen, te zorgen voor iets te eten en drinken voor onderweg (vooral dit laatste kan erg belangrijk zijn, als er onderweg geen water is, en het warm is). Een plek om te slapen, en iets te eten en drinken vind je aan het eind van de dag altijd wel weer, je doucht, verzorgt je voeten, wast de kleren, die je aan had, en dan is er tijd voor ontspanning: eventueel een siesta, en dan iets drinken en kletsen met de medepelgrims. Boeken heb je niet bij je, behalve de routegids, die dan ook uitgebreid bestudeerd wordt (je kunt elkaars gidsjes lezen). En er worden nogal wat dagboeken bijgehouden.

Wat overnachtingsmogelijkheden betreft: er zijn albergues van gemeentes of particulieren met slaapzalen, of kleinere kamers (kosten van vrije gift tot 20 euro), je kunt soms op gymnastiekmatten in een gemeentehuis of sportcomplex slapen. Ook sliepen we een keer in een klooster.
En ben je het gesnurk in de slaapzalen onderweg op een gegeven moment zat, dan is een nacht in een 1 of 2 persoonskamer in een hostal of casa rural heerlijk om even bij te slapen, voor 15-20 euro p.p. is dit vaak wel te regelen.

Ontbijten deden we als zich de gelegenheid voor deed meestal in een bar (2 euro voor kop koffie en stuk geroosterd brood met jam, geen geweldig ontbijt, maar mij ging het om de koffie). ’s Avonds of soms ’s middags (als we een korte etappe hadden) aten we in een bar of restaurantje, meestal een dagmenu, kostte buiten de toeristencentra 6-9 euro voor 3 gangen en wijn of water. Soms zat koffie en digestief er ook nog bij in. Wijn is buiten de toeristencentra ook niet duur.

Ik ben ook nu weer alleen op pad gegaan. Vaak wordt me door mensen gevraagd, of ik dat niet vervelend vind. Integendeel: het is juist heerlijk en veel mensen gaan alleen op pad, ook al hebben ze een partner. Als je wilt maak je onderweg ontzettend makkelijk contact. Je kunt er hierbij voor kiezen om al dan niet alleen te lopen, komt elkaar dan onderweg, of aan het eind van de etappe weer tegen. En communiceren kan op meer manieren dan met woorden, soms heb je geen of weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Al die contacten met medepelgrims, uit verschillende landen, met een heel verschillende achtergrond, maken de Camino voor mij bijzonder. Met sommige mensen bouw je in korte tijd een heel intensief contact op, meestal is dit echter voor de duur van de Camino. Met enkele mensen heb je naderhand nog contact (ik heb aan een eerdere camino een paar goede vrienden overgehouden), ook de andere mensen blijven je echter wel bij. Hier een aantal mensen, die ik dit jaar ontmoette.

Onderweg vind je overal tekenen terug, dat je op de Camino bent. Bijv. afbeeldingen van de apostel Jacobus, die te herkennen is aan zijn hoed met schelp, zijn staf en ransel. Onderweg vind je met name de schelp als symbool veelvuldig terug. Ook de moderne pelgrim draagt vaak een schelp.

De route is inmiddels erg goed gemarkeerd. Komt nog wel voor, dat mensen een stuk omlopen, maar dan hebben ze toch echt niet goed opgelet. Er staan zo veel pijlen, granietblokken etc om de route te markeren! Alleen om uit Merida te komen was lastig ivm bouwactiviteiten en daardoor niet aangegeven route. Ook als je Galisteo uit loopt, moet je over het tracé van een nieuw aan te leggen weg klauteren en je richting zien te vinden.

Ik heb de route afgelegd in de periode 24 april 2009 tot en met 13 mei 2009. Het was volop voorjaar, ontzettend veel bloemen onderweg (van alles, margrietjes, cistusrozen, lavendel, salie, tijm, boterbloemen, klaprozen, korenbloemen, kamille, orchideeën, vergeetmijnietjes, pioenrozen). Op sommige dagen vond ik het echter al erg warm. We hebben nauwelijks regen gehad , in 3 weken 2x een paar uur de poncho aan ivm motregen, en wat buien ’s nachts. Volgend jaar, als ik richting Gallicië ga, zal het wel anders zijn, dan verwacht ik veel regen. Ik wil dan echter toch ook weer in het voorjaar gaan. Het is dan wel een heilig jaar, ik hoop dat het niet te druk wordt.

Onderweg ook heel veel vogels gezien en gehoord. Bewust geen verrekijker en vogelboek meegenomen (gewichtsbesparing), maar daardoor ook veel gemist. Pas thuis wist ik, dat het vogeltje, wat ik vaak de hele dag hoorde, en waarvan het geluid mij in het begin vaag aan een geelgors deed denken, een grauwe gors was (een nieuwe soort voor mij). Ook de hop was overal te horen en vaak te zien, als we door gebieden met eikenbomen liepen (veel steeneiken en kurkeiken). Verder hoorde ik in wat vochtiger streken regelmatig de wielewaal. In graanvelden veel kwartels (had ik nog nooit gehoord, heel leuk als je dan meteen weet, wat het is) . Een andere voor mij nieuwe soort was de blauwe ekster. Ook regelmatig roofvogels, maar die zijn lastig te determineren. Er waren in elk geval wel wouwen en adelaars bij

Om je voor te bereiden kun je maken van de informatie van het nederlands genootschap van Sint Jacob http://www.santiago.nl/index.php  . Op hun site staat veel informatie en een lijst aan diverse links . Er zijn verschillende routegidsjes, helaas nog niet in het nederlands. Zelf beviel me de duitstalige gids van Rother Wanderführer erg goed. Dit gidsje heeft de beste routekaartjes. Het is wel zo, dat geen enkel gidsje actueel is, voor wat betreft accomodatie. Omdat de route in opkomst is, komen er ook steeds meer accomodatiemogelijkheden bij, dus uitbreiding van aantal bedden in albergues, nieuwe albergues (al dan niet particulier), kamer verhuur etc. Voor informatie omtrent albergues kijk op http://www.caminosantiago.org/cpperegrino/albergues/viaplata.asp

23 april 2009, naar Sevilla
Op 23 april vertrok ik ’s middags vanaf vliegveld Weeze naar Sevilla. Een vlotte reis, een hotelletje vlak bij de kathedraal, en een heerlijke zomerse avond in Sevilla vol zoete bloemengeuren, tapas, volle terrassen, sfeervolle beelden Een geweldige stad om in dit jaargetijde later nog eens naar terug te gaan voor een paar dagen met een goedkope vlucht van Ryan Air.

Etappe 1, 24 april 2009, Sevilla-Guillena

De volgende dag een wandeling door de stad gemaakt, waar ik al een keer eerder was, en de mis bijgewoond in de kathedraal. Pelgrimszegen doen ze hier niet aan, maar om 11 uur kon ik wel mijn eerste stempel in mijn paspoort krijgen. Na nog een kop koffie op een terras, ben ik rustig begonnen te lopen. Eerst door de stad, en toen, op aanraden van een mevrouw, die ik tegen kwam (heel enthousiaste begroette zij mij als pelgrim, ik werd omhelsd, een pelgrim is toch heel iets anders dan een toerist) langs het water verder via een alternatieve route . Mooie route, maar nergens stond aangegeven, waar ik er af moest. Ze had wel gezegd dat het langer was, en er op toegezien, dat ik water bij me had, maar ik ben dus te ver doorgelopen (wel onderweg een boel sinaasappels gekregen van een man, die een praatje met me begon) en moest ik uiteindelijk toch ergens halverwege op de officiele route aanhaken, over asfalt, in uitlaatgassen en het was ook nog eens erg warm. Zag geen andere pelgrims, die waren natuurlijk ’s morgens al begonnen met lopen en hadden gisteren hun stempel al gehaald en eerst een dag tijd genomen om Sevilla te bekijken.

Voorbij Santiponce werd het beter. Je liep er eerst langs de romeinse  opgravingen van Italica (ik ben er niet heen gegaan, omdat het al vrij laat was), en daarna ging het over een rustig landweggetje steeds recht uit. Op naar de doorwaadbare plaats, waar het water vorig jaar dermate hoog was, dat vrienden van mij over bomen klauterend de overkant bereikt hadden. Anderen kleedden zich toen totaal uit om door het water te waden. Nu was dat niet nodig, water reikte tot mijn bovenbenen. Ik hoorde later dat iemand toch via de bomen geprobeerd had de overkant te bereiken zonder zijn schoenen uit te doen, en in het water gevallen was. Jammer, was niet nodig geweest.

Guillena een leuk dorpje. Ik was de laatste pelgrim, die aan kwam, zowel hostal als albergue (een kamer met stapelbedden, douches, en toiletten op het sportcomplex) zaten vol, dus ik was blij, dat ik toch een matje meegenomen had. Dit is overigens de enige keer, dat ik op de grond geslapen heb. Nou ja, geslapen, het was erg luiddruchtig, dus van slapen kwam niet veel. Er bleken die dag 32 pelgrims uit Sevilla vertrokken te zijn.
Ik blijk trouwens deze dag mijn enige blaren te hebben gelopen, combinatie van warmte, wennen aan lopen met rugzak, asfalt, en toch grotere afstand dan gepland voor op een middag.

Etappe 2, 25 april 2009, Guillena- Castilblanco de los Arroyos

Na bijna de hele nacht niet te hebben geslapen, bleek ik tegen de ochtend toch in slaap gevallen te zijn, want bijna iedereen was al vertrokken. Rustig opgestaan en om 8 uur op pad. Kwam hierbij de andere pelgrims achterop, zoals wel vaker. Het eerste stuk van de route was over de weg, maar daarna gingen we lekker onverhard lopen. Allemaal bloemen langs de weg. Vervolgens door de dehesa’s, dat zijn een soort glooiende weiden met kurk- en steeneiken. Heerlijk wandelen. Overal hoorde je de hop, en ook de wielewaal. Het laatste stuk was helaas langs een drukke weg, er liep wel een klein paadje onder langs. Naar later bleek had Leigh dit niet gezien, is gevallen toen een auto langs kwam (maakte van schrik een stap opzij en viel van het talud, de schade bleef gelukkig beperkt, na 1 dag taxi en 2 doktersbezoeken liep hij weer mee).
Overnacht in de albergue bij het tankstation. De bar ertegenover deed goede zaken, iedereen ging daar ’s middags en ’s avonds eten, pelgrimsmenu 6 euro en nog lekker ook.
Vandaag kennis gemaakt met een aantal medepelgrims, veel Fransen, een paar Belgen, een paar Duitsers, een Italiaanse, een Nederlander, een Oostenrijker, een Porto Ricaanse, een Australische, een echtpaar uit Wales, een Canadees, een Spanjaard, en 2 man van Tenerife.

Etappe 3, 26 april 2009, Castilblanco de los Arroyos- Almaden de la Plata

Om 5 uur begonnen de eerste mensen al te ritselen, en dat terwijl de zon pas rond 7.30 op komt. Velen lieten zich vandaag de eerste 16 km per auto vervoeren, dit omdat ze niet over de weg wilden lopen. Ze begonnen dan pas bij de ingang van het natuurpark. Ik heb echter wel het hele stuk gelopen, en ach, het viel best mee, de weg was niet druk en de omgeving prachtig. Ben ook later op pad gegaaan dan de meesten, pas om 6.30 opgestaan. Later bleek, dat ik net zo vroeg was aangekomen als degenen , die als eersten vertrokken waren en ook nog 16 km per auto hadden afgelegd. Ze waren verkeerd gelopen, dat gebeurde later nog wel eens.
Eerste stukje trouwens even de poncho aan ivm lichte regen. Naar bleek was dit eigenlijk de meeste regen van de tocht. Voordeel was, dat het minder warm werd.
Het traject door het natuurpark was echt heel erg mooi. Na een klein klimmetje over een Calvariberg afgedaald naar het dorp. De meesten sliepen er in de jeugdherberg voor 3 euro op een grote slaapzaal (totaal vandaag 34 pelgrims), morgen zal het zich wat opsplitsen. Je kunt dan kiezen of je naar El Real de la Jara loopt of naar Monasterio. Ik kies voor de korte afstand, dit is nu beter voor mijn voeten. Ik verwacht dat als ik dat doe, mijn blaren perfect genezen zijn, de spierpijn over is,  en ik ook voor de rest nergens meer last van heb (later bleek dit ook het geval, geen last van fysieke ongemakken meer gehad muv normale vermoeidheid)

Etappe 4, 27 april 20009, Almaden de la Plata- El Real de la Jara

Na de vroege vertrekkers vertrokken, maar later kwam de groep me weer achterop, met 6 man verkeerd gelopen. Een prachtige wandeling over finca’s, over de dehesa’s. Vandaag zag ik oa geiten, de beroemde zwarte varkens (heel dure ham, die pata negra, van varkens, die in het wild lopen en eikels eten). De albergue ligt prachtig, aan het begin van het dorp. Zicht op een kasteelruïne (Josephine maakte er een prachtige aquarel van, deed ze elke dag. Zij en haar man Eric uit Wales zijn 76 en 75 jaar, geweldig, dat ze dit nog doen).
Een deel van de mensen overnacht in een hostal, een deel is doorgelopen naar Monasterio. De groep is dus ineens een stuk kleiner, wat ik wel prettig vind.
Met een stel mensen samen gegeten. Wat opvalt: overal staat de tv keihard aan en dagelijks is er stierenvechten op tv.

Etappe 5, 28 april 2009, El Real de la Jara- Monasterio

Goed geslapen, toch een voordeel, dat de groep kleiner is. We werden pas om 7.20 uur wakker! We hoefden ook niet vroeg op pad, was geen lange etappe, niet warm en Pasquale had voor ons allen een kamer in een hostal besproken (in Monasterio is geen albergue). Pasquale heeft trouwens een klein fietsje (zonder zadel of trappers) mee om zijn bagage te vervoeren, fysiek kan hij niet meer zo’n afstand lopen met rugzak, het is al zijn 5e camino met fiets aan de hand. Aardige vent, erg behulpzaam.
Eerste stuk van de wandeling landschappelijk heel mooi, over landweggetje tussen dehesa’s door. Later 2 uur over de grote weg.
Vanuit Andalusië zijn we nu Extramedura in gelopen. Hotel Mayo, waar we logeren, is een prima hotel, waar we ’s avonds heel gezellig met zijn allen gegeten hebben. ’s Middags in de bibliotheek mail gelezen, kan hier overal gratis. Lang niet iedereen heeft hier een computer, in de buitengebieden hebben mensen vaak ook alleen maar mobiele telefoon, je hebt hier natuurlijk niet de bekabeling als bij ons.

Etappe 6, 29 april 2009, Monasterio- Calzadillo de los Barros

Heerlijk geslapen (voordeel van kamer alleen), lekker ontbijt met als extraatje bij de koffie en het geroosterde brood vers geperst sinaasappelsap. Goed wandelweer, weer lekker fris. Prachtige wandeling tussen de weilanden door over veldwegen met overal bloemen. Op een gegeven moment de keuze tussen volgen van gele pijlen, of de markering op granietblokken. De laatste gevolgd, route bleek prachtig, maar ook omweg en zeker 6 km over heel drukke weg zonder berm of vluchtstrook. Gewoonweg gevaarlijk. De meesten bleven in Fuente de Cantos slapen. Ik heb met Pasquale gegeten en ben toen nog een stuk doorgelopen. Naar later bleek de 2 uit Tenerife (oom en neef) en Leigh uit Canada ook. Die sliepen echter in tent en hostal, dus ik had de gemeentelijke herberg voor me alleen. Wel een vreemde gewaarwording. Ik had in het gemeentehuis de sleutel gekregen, herberg lag een stuk buiten het dorp. Kwartels voor de deur en een prachtige zonneharp in de lucht. Kom zo helemaal tot rust. Was ook even nodig, de laatste dagen voor vertrek waren erg druk. Heerlijk even geen mensen om me heen, die iets van me vragen.

Etappe 7, 30 april 2009, Calzadillo de los Barros- Albergue la Almanzara

’s Morgens liep ik langs de tent van de jongens uit Tenerife. Ik was even voor 7 uur op weg gegaan. Zag geen brievenbus bij het gemeentehuis, heb de sleutel maar gewoon op de stoep voor de deur gelegd.
Onderweg hoorde ik overal weer kwartels. Verder ook nu weer de vogeltjes, die naar ik later op zocht grauwe gorzen bleken te zijn. En natuurlijk zaten op alle kerktorens ooievaars.
In het mooie dorp Pueblo de Sancho Perez ontbeten. Daarna naar Zafra gelopen, een prachtig stadje met mooie kerk, 2 mooie pleinen met galerijen, een parador en veel winkels. Ik kwam er tot mijn verbazing Jessie tegen, dacht dat ze achter me liep, maar was na een bezoek aan de dokter ivm ontstoken teen met de bus gekomen. Zo werd ik weer even bijgepraat over het wel en wee van de andere pelgrims

Daarna alleen doorgelopen tot de volgende albergue, eerst door het dorp Los Santos de Maimono (weer zo’n mooi wit dorp, de huizen zien er ook hier weer goed onderhouden uit), daarna door de olijfboomgaarden naar de herberg in een gerestaureerde olijfoliemolen. Vlgs de gids kon je er ook eten, nou, dat klopte dus niet. En ik had geen eten bij me. Ik sliep er samen met een spaanse fietspelgrim, we hadden een schitterende 3 persoonskamer voor ons tweeën met design sanitair. Maar een kop koffie en iets te eten was wel welkom geweest. Er zou een restaurant zijn na 1.5 km, maar dat bleek wel verder en was over de snelweg. Toen ik onderweg was, kwam ik al snel Manuel tegen, die terug kwam. vlgs hem was het zeker 3 km, hij had maar stokbrood met ham en iets te drinken voor ons samen meegenomen. Dit opgegeten in bijzijn van de beheerder. Jammer dat gesprek alleen in het spaans ging. Ook al snurkte Manuel niet, toch geen ongestoorde nachtrust, want zijn mobiel ging 4x af. Je schrikt je wezenloos!

Etappe 8, 1 mei 2009, Albergue la Almanzara-Torremegia

Na een ontbijt met koffie uit de magnetron en een stuk geroosterd brood met jam op weg gegaan. Het enige dorp, wat ik vandaag tegen kwam, was Villafranco de los Barros. Alle winkels waren vandaag dicht, omdat het 1 mei was. Er waren 2 mooie kerken, waarvan er 1 open was. Voordien lag ik echter op mijn snuffert. Er stonden mensen (waaronder politie) te kijken naar een kapotte auto. Ik lette niet op de stoep, struikelde. Een blauwe knie en een schaafwond/ kneuzing van hand was het gevolg. Maar de spanjaarden zijn erg behulpzaam en eigenlijk was dit het leukste van een verder saaie wandeldag. Ik werd meteen overeind geholpen, een huis in, maakte kennis met een heel aardige spaanse familie. De zoon des huizes, nog in pyama, kon wat engels. Hele verhalen wisselden we uit. De atlas kwam erbij (ze kenden iemand in friesland) en de compostella-oorkonde van 1 van de kinderen werd getoond. Onder tafel een kacheltje (ik snapte eerst niet, waarom ik het kleed over mijn knieën heen moest doen). Ijs op mijn hand en onder toezicht van een ieder betadine.

Daarna 27 km warm, geen schaduw, langs wijnvelden. Gelukkig af en toe een pelgrim in de verte om in te halen, Diana en Cecilia, die op dezelfde dag uit Sevilla vertrokken waren als ik en een dag op voor liepen, maar ook mensen, die eerder vertrokken waren. En ik bleek dus beter tempo te kunnen aanhouden. Voelde me toch verbazingwekkend fit en door de monotonie mijn hoofd totaal leeg gelopen. In het dorp op zoek naar de Albergue. Gisteren was er eerst al discussie (wel/ niet open, nee , hij was echt open), toch dicht dus. Terug het dorp in, op zoek naar het hostal, maar op straat kwam ik een man tegen, die een andere albergue bleek te runnnen. Keurig netjes , maar wel een te kleine ruimte met heel veel bedden, enorm benauwd.
De eigenaar was wel slim, had ook een bar, daar ging iedereen ’s avonds eten. Voordien had ik er al wat gedronken. Er waren ook oudere dames en heren, die aanvingen te zingen. Schitterend, echt spaans. Ik werd uitgenodigd er bij te komen zitten, een glaasje mee te drinken (sin alcohol) en ook te zingen (maar die cultuur hebben we niet) . 1 dame probeerde me ook iets duidelijk te maken over Beatrix. Later begreep ik, wat ze me geprobeerd had te vertellen. Ik had er helemaal niet aan gedacht, dat het de vorige dag koninginnedag was, er bleek zich die dag een drama in Apeldoorn te hebben afgespeeld met iemand, die met een auto op de stoet was ingereden.
Weer nieuwe mensen leren kennen, zo loop je in een reisgezelschap met wisselende samenstelling. Ik vind het nu ook weer fijn met andere mensen samen op te trekken.

Etappe 9, 2 mei 2009, Torremegia- Merida

Heel slecht geslapen, te weinig frisse lucht. Om 6 uur opgestaan, ontbeten in bar Meson en daarna naar Merida gelopen, eerste stuk langs drukke weg, daarna door de velden. Merida een prachtige stad met veel romeinse bouwwerken, waarvan ik brug, theater (deed me een beetje denken aan de bibliotheek in Efeze) en amfitheater bekeek. Ook een prachtig museum, en nog gratis ook. We overnachtten in herberg aan de rivier, grote slaapzaal, niet schoongemaakt (het smerige wc papier van de dag ervoor zat nog in de emmertjes in de toiletten, in spanje word je vaak geacht dit niet in het toilet te gooien, maar dit was wel erg onhygienisch), de hospitaliero moest uit de bar gehaald worden, maar ik had wel een bed voor het raam, dus ach, het viel nog wel mee.
In de stad gezellig gegeten met andere pelgrims, ’s middags met Jacques en Francis, ’s avonds met Hans. En meermalen koffie op het gezellige plaza d’Espagna, waar het ’s avonds heel levendig is met moeders en kinderen.

Etappe 10, 3 mei 2009 , Merida- Alcuescar

Een lange dag. In mijn gids stond 33.8 km, in de meeste stond 38 km. Hier kwam zeker 2 km bij, omdat je om Merida uit te komen om moest lopen (bouwactiviteiten). Gevoelsmatig kon 40 km zeker kloppen!
Om 6 uur opgestaan, in een bar ontbeten. waar ik Cecilia en Diana trof. Langs het Romeinse aquaduct met overal ooievaars de stad uitgetrokken , de mannen uit Tenerife troffen we toen ook. Even de route zoeken, en verder over de weg, eerst naar stuwmeer Proserpina. Hier veel koereigers. Daarna door dehesa’s naar El Casarscalego, hier bij een kerk even gepauzeerd. Daarna weer een flinke pauze met broodje en water/ koffie in Aljucen samen met Cecilia en Leigh. Schoenen uit, voeten koelen/ drogen.
Daarna door natuurgebied Cornalvo. Prachtig, maar het werd steeds warmer en duurde eindeloos. Op het laatst was ik door mijn water heen, maar wist ook, dat het nog maar 1 uur was, tot het klooster in Alcuescar. Hier was de ontvangst geweldig, een gastvrije hospitaliero, water, koelte, een grote slaapzaal, goed sanitair, pelgrimszegen, heerlijk eten (met 28 man), en een rondleiding door museum over de oprichter en door het erbij horende tehuis voor gehandicapten. Na even rusten met de benen omhoog doen de benen ook geen zeer meer. Alles draait hier om vrijwilligers en giften (verblijf en eten is gratis). De oprichter had als standpunt: vereer niet god aan het kruis, god woont in ieder mens. Dit leeft men nog steeds uit. Geweldig.

Etappe 11, 4 mei 2009, Alcuescar- Cacares

          

Ons was verteld, dat de deur om 7.30 open ging. We gokten het er op, dat het wel eens 7 uur kon zijn, en dat klopte. Maar door het feit, dat niemand vroeg vertrok, was het wel heel rustig op zaal, sliepen we goed. Gelijk met Francis, Jacques en 1 van de 2 Hansen vertrokken, verder echter wel alleen gelopen.
Het was direct al warm, veel warmer dan de afgelopen dagen. 1e stuk wandeling mooi (oa romeinse mijlpalen, waarvan er 1 als postvak gebruikt was), daarna  door hitte en zonder schaduw naar Valdesalor toe. Daar was ik om 1 uur. Het was intussen bloedheet, ik had het laatste stuk steeds mijn t-shirt en hoofd nat gegooid. Dus stoppen. Je kon slapen in gemeentehuis in raadszaal, er waren 4 matjes, een echtpaar uit Nieuw Zeeland met zoon had er 3 in genomen, ik dus de 4e. Douchen, eten in de bar en siesta. Ik vond het echter geen goede plaats om te blijven, dus had het plan om om 18 uur verder te gaan. Anderen keken naar binnen (vol) en liepen door, al dan niet na een pauze. Na heerlijk te hebben geslapen en internet in de bibliotheek 1 verdieping hoger ging ik uitgerust weer verder. Het was inmiddels lang niet zo warm meer, de 10 km liep ik vlot. In Cacares rechtstreeks naar Plaza Mayor, en ja hoor, daar zat iedereen aan de wijn. Ik werd meteen meegenomen naar het hostal Carretaro, 15 euro voor 1 persoonskamer. Heel gezellig gegeten met het hele stel, en daarna nog een drankje op een terras, mijn kennismaking met Pacheran. Een uitstekende beslissing om de dag op deze manier in te richten. Vanuit bed hoor je het geklepper van de ooievaars, die hier heel veel zitten.

5 mei 2009, Cacare

     

Een dag om het mooie middeleeuwse centrum van Cacares te bekijken. En gezellig samen lunchen en dineren onder het genot van veel wijn. Merk dat ik me nergens meer aan erger, totaal onthaast, heerlijk

Etappe 12, 6 mei 2009, Cacares- Embalse de Alcantara

Om 6 uur al op pad, alleen, koplamp op, want het zou warm worden. Toen ik net op pad was,kwamen de fransen me al achterop. Koffiestop in 1e dorp, later nog weer een stop onder een boom. Daarna door tot stuwmeer, ontzettend warm, geen schaduw, en lang stuk over een drukke weg over 2 bruggen tot het stuwmeer Alcantara. Hier was een albergue, maar net er voor was Lindamar. Te aantrekkelijk om hier niet te stoppen voor een drankje, en toen bleef ieder hier ook maar slapen muv Hans , die de tocht vorig jaar ook al liep, en toen waren pelgrims hier nog niet welkom, dus die sliep alleen in de mooie herberg. Met elkaar hier gegeten. Steeds ontmoet je weer andere mensen, bijv 2 spaanse dames met dagrugzak, die een man met camper + hond bij zich hebben.

Etappe 13, 7 mei 2009, Embalse de Alcantara- Grimaldo

Omdat het gisteren zo warm was om 6. 30 uur op pad gegaan, eerst met koplamp op. Rond half 7 wordt het wel schemerig. Zon op om half 8. We hadden wel al ontbijt, werd wakker van de geur van koffie en geroosterd brood.
1e stuk door de weilanden en toen op en neer naar Canaveral, daar koffie gedronken. In de supermarkt was water eerst op, maar werd een fles van achteren gehaald, ik vind het kraanwater hier heel smerig, zwaar gechloreerd.
Daarna omhoog , en toen liepen we onder bomen, in de schaduw, 2e helft viel dus ontzettend mee! In Grimaldo albergue naast bar, hier bivakkeerden we op het terras. De mevrouw van de bar was heel aardig en heeft heerlijk voor ons gekookt. Siesta op stoelen op het terras, simpel kletsen, verder kun je niks en hoef je ook niks. De dorpsbewoners kwamen regelmatig even naar ons kijken en onder het eten moesten ook de vegetariers naar stierenvechten kijken.

Etappe 14, 8 mei 2009, Grimaldo- Carcaboso

Om 6 uur vertrokken richting Gallisteo, een prachtig klein stadje met een muur uit de arabische tijd gemaakt van rivierkeitjes. Bar los Emigrantes met naar bleek een man, die in nederland gewerkt had als eigenaar, was een goede stop voor koffie, sinaasappelsap en tortilla. Iedereen stopte hier, de meesten bleven daarna in dit dorp overnachten, ik ging nog een stuk door, net als sommige anderen. Ik heb echter eerst een tijdje in het stadje rond gekeken en nog wat gegeten, verder dus alleen gelopen.
De weg naar Carcaboso viel tegen, alleen maar asfalt, en ik had me op een ijsje verheugd, maar het Hogar del Pensionistas was dicht. In Carcaboso zorgt senora Elena voor de overnachting,haar zoon beheert een bar. Ze stond op straat te wachten, stapte op me af, stelde zich voor, ik gaf haar de hand en ging mee naar binnen. Zo makkelijk gaat dat. Ik kreeg een bed op een 2 persoonskamer toegewezen, mocht er nog niet in, want er lag iemand te slapen. Naar later bleek, was dit Hans , die verbaasd was, dat ik bij hem op de kamer te slapen werd gelegd, want het jaar ervoor had een ongetrouwd stel van Senora Elena geen toestemming gekregen bij elkaar op de kamer te slapen.  Leigh en Francis sliepen hier ook, we hebben met z´n vieren samen gegeten en daarna een aantal dagen samen opgetrokken. Heerlijk gegeten. Toen we terugkwamen, zat senora Elena op straat en legde ons de route voor de volgende dag uit.

Etappe 15, 9 mei 2009, Carcoboso- Aldanueva del Camino

Om 6 uur met Hans en Francis vertrokken. Leigh vertrok iets later, wou niet in het donker vertrekken. Het was lang en ver vandaag. Je kon overnachten halverwege, een stuk van de route af , evt was taxivervoer te regelen, de meesten deden dit, evt vanuit Gallisteo, wij liepen echter meteen door naar Aldenueva del Camino. Prachtige wandeling tot Arco Caparra, in de franse gidsjes Arc de Triomphe genoemd. We waren er al om 10 uur, daar in de schaduw gepauzeerd.
Daarna viel het lopen echter tegen, het werd heel erg warm. Wat was ik blij, dat er inderdaad nog een café bleek te zijn , wat niet op de kaart stond, maar met een bordje werd aangekondigd, een klein stukje van de weg af. Heerlijk wat gedronken, broodje gegeten, koffie gedronken, schoenen uit, voeten op de stoel in de schaduw. Tot onze verbazing kwam Leigh er ineens ook aan. Had ons ingehaald. Deze canadees loopt stug door, pauzeert heel weinig. Na zijn val op dag 2 had hij last van zijn knie, dit gaat steeds beter. Heeft toen wel een stok gekocht, dat is dus een bezemsteel, zegt er veel baat bij te hebben. Hans en Leigh vertrokken als eerste, Francis en ik als laatste. De café eigenaar riep ons terug, toen we richting Camino wilden gaan, wees ons een kortere route over de weg. Dat hebben we gedaan, waren veel eerder dan de anderen in de albergue. Wat hebben we gelachen om de verbaasde gezichten, we hadden al gedoucht etc. Overigens weer een prima albergue, een huis met 2 verdiepingen, met een aantal 3 tot 4 persoonskamers . Mooi dorp ook. Buurman aan de overkant hield toezicht op ons huis. Gezellig en heerlijk gegeten. Lekker geslapen, ´s nachts hoorde ik nachtegalen en een ransuil.

Etappe 16, 10 mei 2009, Aldenueva del Camino- Calzada de Bejar

Vandaag met Leigh, Francis en Hans gelopen. Omdat het niet zo ver was, hoefden we niet vroeg op pad. In het hotel net buiten het dorp ontbeten, hier troffen we Nel en Leo ook. Het dreigde te gaan regenen, maar bleef uiteindelijk toch droog. Banos de Montemayor, een kuuroord, al weer koffie stop, daarna ging het over de echte Calzada Romana omhoog. Het traject wat volgde was heel mooi, ontzettend groen, bos, rivier, boterbloemen etc.
In het kleine armoedige dorpje Calzada de Bejar stond onze albergue. 2 grote slaapzalen, je kon er s avonds eten. In het dorp was 1 bar, hier was het een drukte van belang, er waren busladingen vol spaanse wandelaars.

Etappe 17, 11 mei 2009, Calzada de Bejar- Fuenterobles de Salvatierra

Soms heb je een dag, dan is het licht zo mooi. Dat was vandaag, de lucht leek wel een vulkaanuitbarsting. En in de verte de bergen met sneeuw. Ik bleef foto’s maken en genieten van de lucht, heb dan ook alleen gelopen. Helaas geen koffie meer na het ontbijt in de albergue, in 2 dorpen waren de barren gesloten. Het was koud onderweg, je zit hier duidelijk hoger, koude wind.
Ik was al vroeg op de plaats van bestemming, een heel grote herberg met diverse slaapzalen. Het is er heel rommelig en niet bepaald schoon. Had verhalen gehoord over vlooien en muizen vorig jaar, maar heb hier juist erg goed geslapen samen met Esmeralda en Martina , 2 duitse vriendinnen, waarbij Esmeralda al 20 jaar in Duitsland woont, maar uit Nicaragua afkomstig is, dus erg goed spaans spreekt. Zij was dus een van onze tolken deze camino.
In de lokale bar, die om 17 uur dicht ging, gegeten, heel erg lekker, heerlijk warme soep,en de orucho aan het eind maakte ons helemaal warm van binnen. ´s Avonds in de albergue pasta gegeten. De hospitaliero had ook nog soep gemaakt. Er komen steeds meer pelgrims, veel fietspelgrims ook. Een drukte van belang, maar ook heel gezellig. En heerlijk warm binnen met de open haard. Omdat morgen de albergue niet zo groot is, maar een kamer gereservereerd. Er zijn ook mensen die mogelijk met de bus gaan, het regent nu.

Etappe 18, 12 mei 2009, Fuenterobles de Salvatierra- San Pedro de Rozadas

Vandaag met Leigh en Francis gelopen. Hans heeft besloten de bus te pakken. Velen deden dit om verschillende redenen. Maar eerst was er door de hospitaliero gezette koffie (was pas zijn 2e werkdag, maar hij deed het goed! ) Eerste stuk prachtige wandeling. Hans was vorig jaar verkeerd gelopen, wij denken wel te weten waar, je moest op een gegeven moment van het grote pad af. Geleidelijk omhoog naar het kruis van Santiago toe. Onderweg veel orchideeèn, verder pioenrozen, boshyacinthen. Prachtig. Door een bos met sprookjesachtig bemoste bomen naar beneden. Daarna een heel lang stuk rechtuit tot volgende dorp, waar we een kamer in een casa rural hadden. Heel comfortabel. De eigenaresse van het casa rural was ook eigenaar van de albergue er tegenover, deze was vol. Achteraf was vooraf reserveren van een kamer niet nodig geweest, want de vernieuwde bar , waar we met elkaar aten, had kamers genoeg. In dit dorp werd zo door 2 dames slim ingespeeld op het te verwachten toenemend aantal pelgrims.

Etappe 19, 13 mei 2009, San Pedro de Rozadas- Salamanca

De laaste dehesa´s en vervolgens richting Salamanca. Het is fris weer, koude wind. We hadden afgesproken eerst nog in de bar te ontbijten, zou om 7.30 open zijn, maar toen we aankwamen nog geen teken van leven. We zijn dus maar doorgelopen, in voglende dorp was een bar, die wel open was. Hier troffen we nog een paar andere pelgrims, met wie we koffie dronken. Later bleek dat Esmeralda en Martina, die in de bar logeerden, ook moeite hadden om naar buiten te komen. Alles zat op slot.
In Salamanca logeerde iedereen bij zelfde hostal las Vegas Centro, wat aanbevolen werd in Fuenterobles de Salvatierra  middels een papiertje op de muur (wel slim om dat te doen) , 30 euro voor 2 pers. kamer, 15 euro voor 1 pers. kamer.
Salamanca een prachtige stad, waarbij we s middags met name de kathedralen, de oude en de nieuwe, bekeken hebben. En natuurlijk gingen we iets drinken op het beroemde plaza Mayor, maar het is er wel koud en ook meteen een stuk duurder dan elders. Ook jammer, dat het hele plein niet in 1x te overzien was, doordat er op het midden terrein een boekenmarkt was.

14 mei 2009, Salamanca

Laatste dag, een beetje weemoed, afscheid nemen van mensen, die ook naar huis gaan, of door gaan en een voorlopig einde aan mijn Via de la Plata. Ook komen er vandaag nog weer mensen aan, dus ook nog weer weerzien, of het horen van verhalen over mensen, die inmiddels gestopt zijn, of achterop geraakt. Tijd om veel te praten, samen te eten en te drinken. Ik had eerst nog een dag hier willen blijven, mijn vliegtuig gaat pas zondag, maar is beter morgen naar Madrid te gaan, Martina en Esmeralda gaan ook met de bus. Als ik morgen nog een dag zou blijven, zou ik me eenzaam gaan voelen, anderen gaan wel door.

15 mei 2009, naar Madrid

Vlotte busreis naar madrid, daar een kamer gezocht en de stad in. Ook hier een plaza mayor, door de stad gelopen , naar Prado geweest. Meest indrukwekkend was de kruisafneming van Rogier van der Weijden. Overal verder straatartiesten, en lekker eten. Veel mensen in klederdracht, het is het feest van de patroonheilige San Isidorius.

16 mei 2009, Madrid

Vandaag nog meer door de stad lopen, straatmuziek alom, tapas eten en naar Museum Reina Sofia om de Guernica in het echt te zien. Indrukwekkend.

17 mei 2009, naar huis

Reisdag, eerst met vliegtuig naar Eindhoven, daarna met bus en trein en bus naar huis. Wat is alles groen, de bomen volop in fris groen blad. Wat is Nederland ook mooi. Maar ik zal de eerste weken het onbezorgde van de camino wel heel erg missen.

Het vervolg

In 2010 heb ik de 2e helft van de Via de la Plata gelopen.
Voor verslag van het 2e deel klik hier
Kijk ook in de linker kolom van dit weblog onder links voor praktische informatie.